¡Que doce e deleitoso
é dun pai o desvelo, cando á
veira
do seu leito de esposo,
vai oír pracenteira
do seu primeiro fillo a vos
primeira!
¡Que argullosa ufanía,
que mundo de ilusiós e de
contento
acode á fantesía,
i en tan felís momento
encolle o corazón i o
pensamento!
Heme aquí retirado
do meu lar no curruncho
escurecido,
contando, ó son pausado
da péndola, o batido
do corazón, de amor
estremecido.
Chega hastra min, profunda
como a tétrica queixa
lastimada
de cerva morimunda,
solouzante e cansada,
a vos dorida da muller
amada.
Mais, dos seus beizos roxos
envolto nos suspiros de
amargura,
trégola ós meus enoxos,
un ánxel de hermosura
bríndame eterna, celestial
ventura.
¡Ah! Deixa que treidores
ceben en ti, muller, súa
saña impía
os maternás doores;
que canto máis sombría,
máis tras da noite nos
feitiza o día.
Sofre en calados aies
o máis grande tormento
conecido.
¡Sofre!... ¡Mañán, quizaies,
darás por ben sofrido
ese, que a ningún outro é
parecido!
¿Quen sabe, ó fin, se a
estrela
que vai lucir no noso triste
ceo,
purísima e sinxela,
astro chegará a ser que de
lus cheo
os nosos días enfeitice
arreo?
¿Quen sabe si, puxante,
esa pranta que brota hoxe da
terra,
erguéndose trunfante
sobre canto de podre e ruín
encerra,
árbol será de paz tras tanta
guerra?
Ven, fillo da miña alma;
chega, chega e non tardes,
meu querido:
A humanidá sin calma,
o mundo en servidume
sumerxido,
nado inda non, saúdante
benvido.
E ben chegado seas
ó meu colo tamén, ¡miña
delicia!
¡Que inda mesmo sin vida me
recreas,
falangueira e propicia
a miña amante e paternal
caricia!
Namentres, noite, pasa,
pasa, eses teus luceiros
apagando:
Linda é a lúa; mais súa lus
escasa
agoiro fora infando
o berce do meu neno
alumeando.
Pasa, noite das fadas,
en que Dios dorme e se
acovarda a xente;
que as párpedas pechadas
do meu rolo inocente
quérense ó raio abrir do sol
fulxente.
¡Ouh, sol! Ti, que atesouras
a lus que esparxe a brétema
sombría;
ti, que os outeiros douras
e inundas de armonía
o ceo, a terra, o mar, a
tarde, o día;
pola xigante lomba
érguete a ver o meu miniño,
quedo,
cal namorada pomba
que pola mañá cedo
leva ós fillos calor no pico
ledo.
Do mundo nos lumiales,
¡ouh, sol!, ¡sol imortal!,
meu neno espera
teus raios celestiales...
¡Si cara a ti nacera,
non cara á noite, cara a ti
correra!
Que cando eu a esta vida
abrín os ollos, triste noite
escura
cubriume enloitecida,
¡E desa noite impura
inda os crespós arrastro
i a tristura!
